A wszytko zaczęło się od żebra

Wrocław. Uniwersytecki Szpital Kliniczny. Czekam na konsultację u neurochirurga. Lekarz przychodzi z półgodzinnym opóźnieniem. Może miał jakiś nagły wypadek. Ale dotarł. Zaprasza do gabinetu. Wskazuje krzesło, prosi, by usiąść.

- Słucham panią.

- Dzień dobry panie doktorze, wykryto u mnie zespół Cushinga, to makroguczolak przysadki, dostałam skierowanie do szpitala na operację, ale najpierw ordynatorka endokrynologii kazała zgłosić się na konsultację neurochirurgiczną. Mam cała dokumentację ze sobą oraz wypis ze szpitala ze wszystkimi zaleceniami, proszę bardzo.

Wyciągnęłam cały plik dokumentów - wypis ze szpitala, opis rezonansu głowy wraz z płytą, wykaz leków, które biorę oraz badań, które muszę jeszcze zrobić.

Lekarz nawet nie spojrzał na dokumenty, wyjął z szafki pieczątkę, skierowanie i zaczął wypisywać skierowanie na oddział.

- Przeprasza panie doktorze, ale ja mam już skierowanie na oddział, co mam z nim zrobić?

- Zrobi sobie z nim co pani będzie chciała - odpowiedział - z tym proszę iść na trzecie piętro do pani Kasi i ona wyznaczy pani termin - dodał, po czym się zastanowił i dopisał na skierowaniu magiczne słowo: CITO!

- Dziękuję, ale może by pan przeczytał wypis, tam są jeszcze badania, które muszę zrobić i chciałabym wiedzieć, czy należy je zrobić przed usunięciem gruczolaka.

Nawet na mnie nie spojrzał. Poinformowałam go, że od minimum dwóch lat mam stwierdzone przewlekłe ropne zapalenie migdałków i kazali mi je wyciąć, bo ich stan jest już bardzo niedobry.

- A co z tymi migdałkami- zapytał bez zainteresowania.

- W wypisie ma pan wszystko napisane, przewlekłe zapalenie- nerwy powoli zaczęły mi już puszczać.

- A, to przed operacją trzeba usunąć. Koniecznie.

- Na czym będzie polegała operacja i co to za choroba.

- Wie pani co, ja nie mam czasu i nie jestem od tego, by tłumaczyć na czym polega operacja, jestem tu na zastępstwie i to nie ja będę panią operował. Poza tym u nas terminy są bardzo odległe, proszę iść do pani Kasi na górę i ustalić termin.

- Dziękuję i do widzenia.

Ledwo się opanowałam, by nie trzasnąć drzwiami. Poszłam na trzecie piętro. Wiedziałam, że nie chcę być tu operowana, dostałam jeszcze namiary na dwa warszawskie szpitale, ale na wszelki wypadek, nauczona doświadczeniem, poszłam zająć termin, zawsze można go odwołać.

Pani Kasi nie było. Po piętnastu minutach zjawiła się jakaś kobieta.

- Ja od doktora (z litości nie podam nazwiska), szukam pani Kasi.

- Nie ma Kasi, będzie w poniedziałek. W czym mogę pomóc?

- Chciałam ustalić termin operacji, proszę , oto skierowanie.

Wzięła ode mnie papier, popatrzyła, zerknęła w komputer:

- Najbliższy termin to styczeń 2018 rok.

Myślałam, że się przesłyszałam, że jej się pomyliło, przecież jest na skierowaniu napisane magiczne słowo, to chyba jej chodziło o 2016...

- Słucham- mrugam szybko rzęsami- na 2018? Przecież to skierowanie na pilną operację, proszę panią, ja mam gruczolaka w mózgu, to cholerstwo sieje spustoszenia, a pani mi mów, ze mam dwa lata czekać?

- Niestety, takie są kolejki, jak ma być na cito, to niech lekarz sam przyjdzie i powie, że wcześniej panią weźmie na operację.

Ręce mi opadły.

- Dobrze, to jaki dzień. Nie wiem, ja się tym nie zajmuję, koleżanka będzie w poniedziałek, to będzie wyznaczać terminy.

- To zadzwoni do mnie, czy jak?

- Chyba pani żartuje, proszę zadzwonić we wtorek.

- Dobrze, a może mi chociaż podać pani numer telefonu?

Kurtyna.

Warszawa. Przychodnia Lekarzy Wojskowych przy ul. Mokotowskiej 6A.

Wizyta umówiona na 16:45. Prof. Grzegorz Zieliński już czeka w gabinecie. Zaprasza do środka, wstaje zza biurka i podaje mi dłoń. Była wielka, ogromna - jak dłoń Michaela Jordana- przyszło mi na myśl. Wskazał mi krzesło i pozwolił usiąść.

- Słucham panią.

- Mam zespół Cushinga i skierowanie na operację, we Wrocławiu wyznaczyli mi termin na 2018 rok i chciałabym...

- Proszę mi pokazać płytę z rezonansem i wypis ze szpitala- przerwał mi.

Wytargałam z torby dokumenty, podałam lekarzowi, a on zaczął czytać. Powoli i z uwagą. Wziął płytę z nagranym rezonansem i długo się jej przyglądał, po czym odwrócił sie do mnie i powiedział:

- Czy wie pani, że ta choroba jest śmiertelna? Wie pani na czym ona polega?

Przełknęłam ślinę, a raczej próbowałam ją przełknąć, bo w gardle stanęła mi gula jak średniej wielkości melon:

- No coś tam czytałam w internecie, ale nikt mi tak naprawdę nie mówił nic...

I tu nastąpiło szczegółowe omówienie objawów i skutków choroby. Dobrze, że wcześniej pozwolił mi usiąść, bo wszelka władza w moich nogach poszła sobie w cholerę, a ręce dostały drgawek. Czułam się jak na jakimś pieprzonym delirium. Tylko jeszcze białych myszek brakowało.

- Dziwię się, że we Wrocławiu wyznaczyli pani termin na 2018 rok, to nie ma na co czekać.

- Ja mam za tydzień migdałki usuwane, bo mi kazali przed operacją...

- Dobrze, to proszę zrobić badania trzy tygodnie po zabiegu - tu mi podał cały zestaw spisany na skierowaniu-  i najwcześniej możemy panią operować w styczniu, gdy będziemy mieli pewność, że migdałki się porządnie zagoiły. Za tydzień do pani zadzwonię i podam konkretny termin.

Chyba się przesłyszałam - on zadzwoni, ON, nie będę musiała się wściekać i dodzwaniać, bo lekarz sam osobiście do mnie zadzwoni i poda mi termin.

- Czy to będzie płatna operacja- pytam, bo już sama nie wiem, czy ta prywatna wizyta wiąże się z prywatną operację.

- Proszę się nie martwić, wszystko jest na fundusz, zgłosi się pani do szpitala jako moja pacjentka, zrobimy badania, na następny dzień będziemy operować, tydzień pani u nas posiedzi na obserwacji, a później jeszcze miesiąc na zwolnieniu. Po dwóch miesiącach zgłosi się pani na oddział endokrynologii, by sprawdzić, czy operacja się powiodła.

- Dziękuję panie doktorze- chciałam się szybko zmywać, bo ja emocjonalnie rozchwiana jestem i już mi się ryczeć chciało, a nie chciałam osmarkać całego gabinetu i w te pędy kieruję się ku wyjściu, a daleko nie mam, bo gabinet malusi. Pan doktor wstał, podszedł do mnie uścisnął mi dłoń:

- Pani Magdo, proszę się nie denerwować, wszystko będzie dobrze, zadzwonię do pani i podam termin, operacja jest bezpieczna, a po niej dostanie pani nowe życie. Wszystkie dolegliwości odejdą, cukrzyca się cofnie, zrzuci pani wagę, kości się wzmocnią, ciśnienie unormuje, miną stany depresyjne, za pół roku to się pani na zdjęciach nie pozna. Proszę czekać na telefon.

- Dziękuję i do widzenia.

Wtorek. Tydzień później. Dzwoni telefon.

- Dzień dobry, pani Magdalena?

- Tak, słucham.

- Grzegorz Zieliński ze Szpitala wojskowego, dzwonię, by powiedzieć, że czekam na panią 14.01.

- Dziękuję za informację, zrobi mi pan piękny prezent, bo cztery dni później mam urodziny.

- To do zobaczenia, proszę tylko jeszcze potwierdzić termin tydzień przed przyjęciem.

I pomyśleć, że wszystko zaczęło się od samoistnego złamania żebra, ale to już inna historia.