Spotkanie z pieszczochem losu

W Salonie Angelusa do piątku będziemy się spotykać z pisarzami, którzy zdobyli lub byli nominowani do Literackiej Nagrody Europy Środkowej „Angelus".

Wczorajszy wieczór to było spotkanie dwóch osobowości - profesora Stanisława Beresia, który zęby zjadł na rozmowach z pisarzami oraz Mariusza Szczygła, którego chyba przedstawiać nie muszę.

Zaczęło się od górki.

Bo jak to jest- zazwyczaj ludzie czasami mają w życiu pod górkę, ale patrząc na życiorys Mariusza Szczygła można odnieść wrażenie, że jest on pieszczochem losu - wczesny debiut, mnóstwo świetnych publikacji, prowadzenie księgarni i Instytutu Reportażu - no życie jak w Madrycie! Jak on to robi?

Jest we mnie taka potrzeba, że muszę z entuzjazmem podzielić się z innymi tym, co zobaczyłem lub usłyszałem. Wszystko co robię, robię z hajem, a entuzjazm mnie dodatkowo napędza. Mój rozmówca widzi, że autentycznie interesuje mnie wszystko, co jest z nim związane. Jak wchodzę do mieszkania mojego bohatera i widzę żyrandol, to muszę zapytać o te kryształki, o jego historię, nie mija chwila i już wspólnie liczymy żarówki. I zanim dojdę do głównego tematu odwiedzin, mija czasem pół godziny, ale ten człowiek wtedy wie, że mnie naprawdę ciekawi wszystko.

- Co więc robić, by nie mieć pod górkę?- spytał zaintrygowany prowadzący.

- Do „pod górkę" należy dorzucić entuzjazm i wtedy wszystko wychodzi odparł z przekonaniem gość.

- Syzyf też miał pod górkę.

- Tak, ale nie wykazywał się entuzjazmem.

Były też pytania o diagnozę polskiego społeczeństwa i anegdotki zza kulis prowadzonego przez Szczygła w latach 90. programu „Na każdy temat". Spotykał tam reporter wiele ciekawych osobliwych bohaterów, to było wzbogacające doświadczenie. Reporter wspominał pewien odcinek, w którym zaproszona kobieta miała śpiewać rosyjską piosenkę w wersji operowej (jak dobrze zrozumiałam)- no totalne nudziarstwo. Co więc zrobić, by przyciągnąć widzów? Reżyser wpadł na pomysł, że na pasku w dole ekranu zostanie wyświetlona informacja o leczniczych właściwościach głosu tej kobiety. Na pisano również, że po wysłuchaniu utworu mogą ustąpić dolegliwości depresyjne albo nerwicowe. Po emisji odcinka do redakcji zaczęły napływać listy, rozdzwoniły się telefony z podziękowaniami za cudowne ozdrowienia. Podobno nawet jedna para, która od dwóch lat nie mogła zajść w ciążę, po wysłuchaniu cudownego głosu piosenkarki, doczekała się dziecka.

To wydarzenie uświadomiło reporterowi, jaką siłę mają media, jak można manipulować ludźmi. I odszedł. W końcu zarobił na mieszkanie i już nie musiał zarabiać na życie prowadzeniem tok - show, bo tak naprawdę to: Jestem stworzony do pisania, a jak już nie będzie gazet, to będę pisał na płotach.

Mariusz Szczygieł zaraża radością życia. Niepoprawny z niego optymista: Gdybym nagle wylądował na Marszałkowskiej bez pieniędzy, bez dachu nad głową i bez ubrania, to ja tak bardzo chcę, że już po tygodniu bym się odbił i nawet mógłbym innym pieniądze na procent pożyczać! Bo mi się po prostu chce. To tylko kwestia otwarcia się na innych, zwrócenia do drugiego człowieka, porozmawiania.

A skoro już dzielimy sie doświadczeniem życiowym, to może słów kilka o tym, jak się odnaleźć w dzisiejszym natłoku informacji, którymi jesteśmy bombardowani, jak oddzielić przysłowiowe ziarno od plew?

Trzeba mieć swoich zaufanych publicystów i dziennikarzy i iść tylko ich tropami. To jest mój sposób.

Półtorej godziny minęło jak z bicza strzelił. Nim się człowiek obejrzał, a tu już trzeba było się zbierać. Wyszłam ze spotkania z naładowanymi pozytywną energią akumulatorkami. Są bowiem ludzie, którzy zarażają optymizmem, Mariusz Szczygieł na pewno do nich należy.