Krakowskie podróże literackie cz. I

Skończyło się literackie szlajanie po grodzie Kraka. Od czego by tu...Hmm...mam milion myśli na minutę, więc od razu ostrzegam, że będzie dygresyjnie i w kilku częściach.

Opowieść ma swój początek w czwartek, kiedy to zapakowałam się z walizą w biedronki do busa z bocianem i wyruszyłam do Pomarańczowej Pieczary.

Tam mnie ugościli moi przyjaciele - gadzina urocza Smoczyca i jej ukochany ssak błotny- Hipcio.

Pożarłam sycący i aromatyczny bigosik (jak Hipcio palnie bigosika to ślinianki nie wyrabiają), pogadaliśmy chwilunię i trzeba było zwijać molowe skrzydełka, by w śnie zregenerować siły.

Nastał dzień następny, słoneczny, ale zimniasty. Dzień, który w planach mych miałam spędzić na Festiwalu Conrada.

Spotkanie pierwsze, na którym dowiaduję się, że napój bogiń skutecznie wypala kubki smakowe, a biała magia jest darem bożym.

Kateřina Tučková, nazwisko pisarki nic mi nie mówiło, ale tytuł - „Boginie z Žítkovej" i okładka książki mocno mnie zaintrygowały. Poza tym, ten kto mnie już trochę zna, wie, że mam fiołka na punkcie czeskich klimatów, zatem nie mogło mnie zabraknąć na tym spotkaniu, tym bardziej, że na plakatach promujących wieczór autorski widniała informacja, że publiczność zostanie uraczona napojem bogiń.

Prowadzący spotkanie Łukasz Grzesiczak spytał wprost - Czy te boginie to kolejna mistyfikacja czeska?

Nie, oczywiście, że nie, powieść jest w siedemdziesięciu procentach oparta na faktach. Boginie naprawdę istniały i leczyły ludzi. Jednak system komunistyczny mocno je piętnował i kobiety podejrzane o uprawianie magicznych praktyk były zamykane w psychiatrykach i izolowane.

Pisarka opowiadała niesamowite historie o tym jak szukała śladów ostatnich bogiń, o tragicznej śmierci Stefiny (wybaczcie, jeżeli nie tak się pisze to imię po czesku, bo ja nie znaju i tylko tak jak usłyszałam, tak i Wam tu przytaczam).

I teraz uwaga- historia z dreszczykiem, TYLKO DLA LUDZI O MOCNYCH NERWACH!

Otóż, Stefina to jedna z córek bogini, która mieszkała w Žítkovej. Gdy była dzieckiem nie bardzo interesowała się nauką białej magii, ale gdy w latach 90. wybuchnęła moda na naturalną medycynę, obudził się w niej duch boginii i zaczęła leczyć czarami. W momencie, gdy Kateřina Tučková zbierała materiały do powieści, Stefina miała ponad osiemdziesiąt lat, nie zgodziła się jednak podzielić swoimi wspomnieniami. Dwa lata temu, gdy „Boginie z Žítkovej" miały swoją czeską premierę, pisarka wybrała się do tytyułowej miejscowości z promocją książki i trafiła na pogrzeb Stefiny.

Ludzie gadali, że starucha zmarła śmiercią tragiczną. Człowiek, którego leczyła z choroby psychicznej zaciukał ją siekierą.

Macie ciarki? Ja mam.

Nie mogłam usiedzieć na miejscu i musiałam zapytać dlaczego, skoro powieść nie jest czystą konfabulacją, a w głównej mierze opiera się na historycznych faktach, pisarka nie pokusiła się o napisanie reportażu? 

Reportaż jest mocno rygorystyczny, należy trzymać się w nim faktów, zachować chronologię, a ja chciałam nadać historii oś fabularną, pójść w stronę realizmu magicznego. Poza tym pierwowzorem jedej z głównych postaci była boginii,która żyła w 1645 roku, niektóre rozdziały są pisane z jej perspektywy, co byłoby niemożliwe w reportażu.

 

Łukasz Grzesiczek, Kateřina Tučková, Julia Różewicz

Ponieważ książka miała premierę na Festiwalu Conrada, nie jest jeszcze znana czytelnikom, dlatego prowadzący odkrył kilka smakowitych motywów, a chociażby obraz mężczyzn- w powieści niezbyt pozytywny- upośledzony chłopiec, fanatyczny ksiądz i alkoholik, przyznacie, że nie jest to zbyt zachęcające towarzystwo. Ale pisarka oczywiście nie pokazuje w ten sposób wad męskiej strony Czech, no tak po prostu wyszło.

Historia wydaje się być ciekawa, tym bardziej, że autorka porusza problem relacji czesko-niemieckich, ale jak jej to wyszło? No, na pewno się z Wami podzielę wrażeniami, jak tylko połknę powieść.

Były również pytania z sali, na które chętnie odpowiadała zarówno pisarka jak i tłumaczka-  Julia Różewicz.

A na koniec odbył się chrzest (nie zdążyłam pstryknąć zdjęcia). Kateřina Tučková polała egzemplarz swojej powieści napojem bogiń- śliwowicą, którą każdy z przybyłych gości mógł się uraczyć. Ja się uraczyłam i mało mi gardła nie wypaliło. Następnym razem poproszę o likier bogów.

A teraz już się żegnam, a w następnym odcinku dowiecie się jak Węgier pisze Hrabalem.