Spotkanie z Hanną Krall

Dwie piękne, inteligentne kobiety i jeden mężczyzna nieco onieśmielony obecnością swoich gości. Hanna Krall- bohaterka wieczoru, Anna Polony- zaproszony gość i Jacek Antczak- prowadzący. Wieczór zapowiadał się intrygująco i tak też było.

W ramach Bruno Schulz Festiwal ostanie spotkanie autorskie. Czekałam na nie z niecierpliwością.

Hanna Krall, legenda reportażu, pod jej okiem szkolili się m.in. Wojciech Tochman i Mariusz Szczygieł.

Anna Polony, znakomita aktorka, grała m.in. w Dekalogu Krzysztofa Kieślowskiego.

Jacek Antczak, wrocławski dziennikarz, w 2007 roku wydał książkę Reporterka. Rozmowy z Hanną Krall.

Wieczór poświęcony był Białej Marii. Prowadzący wywoływał z książki postać. Hanna Krall opowiadała jak do niej dotarła. Anna Polony czytała fragmenty dotyczące bohatera, o którym mówiono.

Zasłuchiwałam się w stonowany głos aktorki. Wyglądała przepięknie, białowłosa dama z czarnymi kolczykami w uszach. Jej interpretacje, bardzo sugestywne, wciągały od razu w świat opisany przez Hannę Krall.  

Skąd w tych krótkich trzech nowelach wzięła się Halina i Warszyc, a Estera-Żydówka? Dlaczego Biała Maria? W pierwszym wydaniu są trzy części, niedawno ukazało się czwarte, rozszerzone o rozdział dotyczący Tadeusza Różewicza.

Różewicz miał dwadzieścia jeden lat, gdy został zaprzysiężony w Armii Krajowej. Walczył z bronią w ręku w oddziałach leśnych. Jego dowódca poznał się na talencie poety:

- Kajet macie? -spytał młodego żołnierza.

- Mamy.

- Ołówek macie?

- Mamy.

- To tydzień macie, by wrócić tu z wierszami.

W ten oto sposób powstały Echa leśne - wspominał Różewicz, gdy reporterka go odwiedziła.

Wieczór wypełniły cztery historie, czterech bohaterów, ale prowadzący był dociekliwy, bo w książkach Hanny Krall nie tylko ludzie są ważni na równych prawach funkcjonują w jej reportażach przedmioty.

Niektóre przedmioty w moich tekstach są dosłowne, są tym, czym naprawdę są, ale pojawiają się również takie rzeczy, które mają nadwyżkę, stają się przez to metaforami tak jak np. fotel z reportażu o babci, czy też serwis Rosenthala w <<Białej Marii>>.

A później było podpisywanie książek i zdjęcia. Jak widać na załączonym obrazku, emocje wyszły mi na policzki.