30 dni z książką- dzień 4 i kilka słów o spotkaniu z Jackiem Hugo-Baderem

Jak ja już dawno nie byłam na spotkaniu autorskim, dlatego jak się dowiedziałam, że Jacek Hugo - Bader będzie we Wrocławiu żaden katar i przeziębienie nie było w stanie mnie zatrzymać w domu. Polazłam zatem, choć książek tego reportera nie miałam okazji poczytać. A to dlatego, że Pan Jacek specjalizuje się w rosyjskich tematach, które mnie niespecjalnie interesują. Interesuje mnie za to sama postać autora. Już kiedyś miałam okazję uczestniczyć w spotkaniu z Jackiem Hugo-Baderem i wiedziałam, że będzie się działo, oj będzie. Nie zawiodłam się.

Pan Jacek jest niesamowicie rozgadanym człowiekiem. Ale jeszcze jak on opowiada! Opowieść goni opowieść, do tego dochodzi mocna ekspresja pozawerbalna polegająca na dynamicznej gestykulacji i sugestywnej mimice twarzy. Hugo-Bader poprowadził spotkanie sam. Już na samym początku błagał, prosił publiczność o aktywny udział, przerywanie jego monologów i zadawanie pytań, choć w trakcie wieczoru, przyznam szczerze, że przerwać Panu Jackowi nie było łatwo. A jak już się udało, to odpowiedzi na zadane pytania nie do końca trzymały się tematu. Ale to było urocze.

Ponad godzina gadania o wszystkim i o niczym, o rosyjskiej mentalności, o poputczikach, o romansistach, o genie buntu i o kulisach pracy reportera.

Hugo -Bader zdradził, że za każdym razem, gdy idzie pogadać z bohaterem (Pan Jacek nie przeprowadza wywiadów-nie cierpi tego słowa, on po prostu gada) to najpierw on nawija i nawija i nawija, bo wie, że kiedyś nastąpi taki moment, że jego rozmówca nie wytrzyma i zacznie mu przerywać i sam o sobie opowiadać. Ale problem polega na tym, żeby z takiego człowieka wyciągnąć coś ciekawego, a wiadomo, że najbardziej interesujący jest ból. A, by znieść ból trzeba się napić, bo inaczej nie przejdzie nic przez gardło. No to jak trzeba, to trzeba. Bader przyznał z rozbrajającą dla siebie szczerością, że przez cały niemalże pobyt w Rosji łaził zakręcony. No cóż, każdy zawód ma przypisaną jakąś zawodową chorobę...

Pan Jacek najbardziej ujął mnie swoim ukochaniem historii: „Jeżeli ktoś mnie pięknie oszukuje, to niech mnie, cholera, oszukuje! Ja to kupuję. Tak powstają legendy. Niektórzy twierdzą, że reporter powinien weryfikować usłyszane informacje, a ja nie mam zamiaru sprawdzać, czy można otworzyć samochód od góry i do niego wsiąść. Skoro kilka osób mi o tym opowiada, to ja się cieszę, że mam piękną historię."

Pan Jacek zdradził, że w pracy reportera najważniejsze są dwie rzeczy- ciekawość i szczęście: „Trzeba dać szczęściu szczęście, dać mu się przytrafić".

To była przegadana godzina, przesiąknięta dowcipem, przepełniona uroczymi anegdotkami. Po książki Pana Jacka raczej nie sięgnę, chociaż nie powiem, zaciekawił mnie Jurij, bohater „Dzienników kołymskich". Ale wiem jedno na pewno- jak Pan Jacek znowu będzie przejeżdżał przez Wrocław, żaden katar i przeziębienie nie będą w stanie zatrzymać mnie w domu.

Dzień 4- Książka, która przypomina Ci o domu

Kurka blaszka! Myślę, dumam, łażę, w głowę zachodzę i...nic. No po prostu nie będę zmyślać- nie ma takiej książki.