Warszawskie wojaże literackie cz. II - spotkanie z Jonasem T. Bengtssonem

W czwartkowy wieczór, po odwiedzinach u ks. Janka, poleciałam szybciutko do klubu „Powiększenie”.  Tam w podziemiach odbywało się spotkanie z Jonasem T. Bengtssonem, duńskim pisarzem, autorem „Submarino” (recenzja TUTAJ). Spotkanie poprowadził Krzysztof Cieślik, który jest dziennikarzem „Polityki”. Nie wiem, czy prowadzący był tak zestresowany, czy po prostu się nie przygotował, ale już dawno nie byłam na tak fatalnie poprowadzonym spotkaniu. Niestety.  Plan wieczoru- standardowy, jak to na takich spotkaniach autorskich bywa: czytanie fragmentów powieści, rozmowa z autorem,  pytania publiczności i na koniec podpisywanie książek. Prowadzący wypytywał zaproszonego gościa o jego powiązania z prozą Michaela Houellbeqa (tak, tak, powiązania są, proza francuskiego pisarza jest dla Bengtssona inspiracją), o problem uzależnienia od narkotyków, o wątki autobiograficzne w „Submarino”. Pytania były nawet ciekawe, ale sam fakt, że prowadzący czytał je z kartki, nie ciągnął wątków, tylko zaraz przechodził do następnego pytania, tak jakby w ogóle nie słuchał tego, co autor ma do powiedzenia był niezwykle drażniący.  Ale jedno stwierdzenie, które padło podczas wieczoru nie dawało mi spokoju. Krzysztof Cieślik przypomniał, że podczas promocji „Submarino” we Francji, pisarz powiedział, że jest to książka o miłości i nadziei. Kto czytał „Submarino wie, że od biedy o miłości ta książka w pewnym sensie traktuje, ale jest to miłość patologiczna, destrukcyjna. Ale nadzieja? Heloooł! To my chyba dwie różne książki czytaliśmy. Zazwyczaj nie otwieram paszczy na takich spotkaniach, ale tym razem nie wytrzymałam i musiałam zapytać:

- A przepraszam, a gdzie w tej książce jest nadzieja?

- Mamy dwóch braci, którym życie cały czas kładzie pod nogi kłody, ale oni się nie poddają. Mimo, że czego się nie tkną, to się rozpada. Ale są silni i próbują ciągle iść na przód.

- Tak? To dlaczego jeden z nich się na końcu wiesza?

- (...)

Konsternacja, trochę śmiechu, chwila na zastanowienie...

- Brat głównego bohatera się powiesił, bo nie wiedział co będzie z Martinem                 (pięcioletni synek), odcięli go od jego dziecka, które było sensem jego życia.

- No tak, czyli ponawiam pytanie- gdzie tu jest nadzieja, skoro on sie poddał?

- Ale został jeszcze jego brat, który żyje .

Podziękowałam za odpowiedź, ale i tak mnie to nie przekonało. Przeczytajcie „Submarino” i spróbujcie mnie przekonać, że jest to książka o nadziei. Nick- bohater, który został w życiu się nie wyrwie z tego bagna w jakim tkwi. Musiałby wyjechać, a na to raczej nie wpadnie. Ale to tylko taka dygresja. 

Po spotkaniu podeszłam do autora, żeby mi się w książce podpisał. Uśmiechnął się serdecznie, aż mi się miło zrobiło. Zapytał o imię. Magdalena- uśmiech (mój). No, mały problem, bo w duńskim nie ma takiego imienia, wiec przed wpisaniem dedykacji próba generalna z pisowni mego imienia na kartce.  No i proszę, oto efekt:

"Good quesation!" :)

 A oto i autor we własnej osobie