Warszawskie wojaże literackie cz. I - mieszkanie ks. Jana Twardowskiego

Już wróciłam, ale jeszcze duchem jestem w zupełnie innej rzeczywistości. Generalnie nie lubię Warszawy. Zawsze mam pecha i jak przyjeżdżam do tego miasta, to pada deszcz, albo inne dziadostwo. Zawsze więc widzę naszą stolicę w szarościach i pluchach. Poza tym to miasto jest za duże, nie ogarniam go. Wrocław przy Warszawie to prowincja, ale ja tę swoją prowincję uwielbiam i niech tak zostanie. Ale do rzeczy.

19.10. wsiadłam do pociągu nie byle jakiego, tylko pędzącego w stronę Warszawy. Noc już była, więc pociąg nawet nie był tak bardzo przeładowany. Wsiadłam do przedziału z miłą starszą panią i dwiema młodymi dziewczynami. Jedziemy sobie spokojnie, każda z nas coś podczytuje (ja nowego Llosę ♥), przychodzi konduktor: „Bilety do kontroli”. Ależ proszę, proszę...

-Ale panie mają bilety drugiej klasy.

- No tak.

- Ale to jest pierwsza klasa.

-Ale jak to? Na wagonie jest oznaczenie, że to jest druga klasa...

- Tylko część wagonów jest drugiej klasy, a panie akurat siedzą w pierwszych trzech przedziałach, które należą do pierwszej klasy.

No nic, bierzemy klamoty i idziemy. Siadamy w przedziale drugiej klasy i ...niuch, niuch-coś tu śmierdzi:

- Panie konduktorze, jakimś klejem tu cuchnie, coś się wylało?

-Nie, właśnie wysadziłem na stacji takiego jednego, co sobie ten klej wąchał...

-....

Ale nic to, podróż, na szczęście, odbyła się już bez innych rewelacji. No, pomijam fakt, że przespałam Warszawę Centralną i wylądowałam w Warszawie Wschodniej. Dobrze, że to była stacja docelowa, bo boję się pomyśleć co by było, gdyby pociąg kończył bieg w Gdańsku...

No to teraz kawka i do kuzynki, kilka godzin snu i wyjazd do miasta na spotkanie z Jonasem T. Bengtssonem. A po drodze...

Autobus wysadził mnie niedaleko kościoła sióstr Wizytek, tego w którym rektorem był ks. Jan Twardowski. Pomyślałam sobie, że wstąpię na chwilkę. Przy samym wejściu po prawej stronie jest klęcznik poświęcony Poecie z jego ostatnim wierszem.

Posiedziałam chwilkę. Przed ołtarzem krzątała się jedna z sióstr Wizytek. Podeszłam do niej i spytałam, czy byłaby jakaś szansa obejrzeć mieszkanie ks. Jana. Wiedziałam, że nie jest to prosta sprawa, bo wcześniej trzeba się umawiać z ks. Aleksandrem Seniukiem, który ma klucze od mieszkania. Próbowałam się z nim kontaktować przed wyjazdem, ale ks. Seniuk ma niesamowicie zaborczą sekretarkę, która grzecznie odmawiała mi połączenia z przełożonym. Pożegnałam się więc z nadzieją na zwiedzanie tego ważnego dla mnie miejsca, ale, jak już wcześniej wspomniałam, zaczepiłam siostrzyczkę, która powiedziała mi, że w tej sprawie trzeba się kontaktować z organistą (z biografii ks. Jana napisanej przez Madzię Grzebałkowską wiedziałam dokładnie o kogo chodzi- o bliźniaków- Pana Czesława i Tadeusza Olszewskich).

- A ma może siostrzyczka numer telefonu?

-Mam, ale to trzeba się dużo wcześniej umawiać.

- A może mi siostrzyczka podać, bo ja jestem z Wrocławia, to może następnym razem, jak przyjadę, to już się wcześniej zapowiem.

Tutaj następuje podanie numeru.

Godzinę łaziłam po Nowym Świecie i mnie ten numer korcił...Aaaa, co mi tam, zadzwonię...

- Witam, mam na imię Magda, dostałam Pana numer od jednej z sióstr Wizytek, wiem, że Pan ma klucze od domu ks. Jana, czy ja bym mogła obejrzeć to mieszkanie? Bardzo mi zależy, bo ja z Wrocławia przyjechałam i...( to co tutaj piszę jest uładzoną i oszlifowaną wersją tej rozmowy, w rzeczywistości moje jąkania i dukania nie nadają się do przelania na ...hmmm papier? monitor? hmmm).

-Droga pani, musi pani zadzwonić do mojego brata, bo on właśnie jest w kościele

-A mogę prosić numer?

:)

Dzwonię.

-Dzień dobry, mam na imię Magda, itd. ... (znowu musiałam przedstawiać całą historię i opowiadać o swojej miłości do ks. Jana)

- Klucze ma ks. Seniuk, nie zawsze je przy sobie nosi, ale proszę przyjść, o 17:00 będzie odprawiał mszę, może będzie pani miała szczęście.

Chyba nie muszę już nic dodawać... :) Zapraszam Was moi kochani do zwiedzania. Ale jeszcze zanim Was wpuszczę do mieszkania ks. Jana, chciałabym bardzo podziękować Panu Czesławowi Olszewskiemu za spełnienie jednego z moich marzeń. Nie miałam okazji z nim usiąść i porozmawiać, bo rano wyjeżdżał i musiał szybko oddać klucze, ale powiedział mi jedną rzecz: „Ja się bardzo cieszę, że ludzie przychodzą i odwiedzają ks. Jana”.  No to co? Odwiedzamy?

 Na ścianach ks. Jan miał powieszonych mnóstwo aniołków, obrazków, które dostawał od odwiedzających go gości.

 To jest słynna lampka na oryginalnej nóżce zrobionej z badylka :)

 Piec, na którym podpisywały się osoby odwiedzające ks. Jana

 Klęcznik

 Jemioła :)

 Pośmiertna maska i odlew dłoni

 Biblioteczka

 Filiżanki, z których piły herbatkę m. in. prof. Anna Świderkówna

 Okulary i budziki- zastanawia mnie po co Księdzu tyle budzików było? :)

 Słynna torba, z którą się nie rozstawał

 Portret Mamy ks. Jana

 I nawet buty zostawił pod łóżkiem