Magiczne miejsca

Na swoim blogu Klaudyna umieszcza co piątek jakiś ranking. W tym tygodniu TOP 10 dotyczy miejsc z literatury, które chcielibyśmy odwiedzić. Przyznam się bez bicia, że ja to raczej stacjonarny człowiek jestem, podróże literackie wraz z bohaterami w zupełności zaspokajają moje potrzeby poznawcze, ale bywa tak, że czasami jakieś miejsce mnie "woła". 

Dziesięciu marzeń lokalizacyjnych nie mam, ale są dwa miejsca, w które chętnie bym się udała. Jedno już udało mi się odwiedzić.

BARDO ŚLĄSKIE

Olga Tokarczuk w swym zbiorze "Gra na wielu bębenkach" umieściła opowiadanie o bardzkiej szopce. Opis był na tyle magiczny i sugestywny, ze niewiele się zastanawiając, zgarnęłam moje przyjaciółki i wyruszyłyśmy na wyprawę, co by skonfrontować fikcję literacką z rzeczywistością pozatekstową. Szopka rzeczywiście w Bardzie istnieje, ale cała Tokarczukowa magia została zastąpiona przaśnym folklorem i ... bardzo mi się to podobało. Szopka opowiada historię świata, która wydarzyła się na przestrzeni wieków. Stąd wśród lalek są i pastuszkowie, którzy odwiedzili Świętą Rodzinę, jak i księża, biskupi, wieśniacy, uprawiający rolę. Mamy tu też zdobycze cywilizacyjne- statki, samoloty, koparki. Są też zwierzęta- od dinozaurów po mityczne smoki. Cały spektakl trwa ok. 15 min. i oprawiony jest dość oryginalnymi dźwiękami, z których najbardziej wpada w ucho "przerażający" ryk smoka. A teraz zapraszam Was do zwiedzania:

Na koniec podróży dodam jeszcze wątek kulinarny- otóż, w swoim opowiadaniu Olga Tokarczuk wspomina o potrawie, która jest specjalnością Barda. To pstrąg w migdałach. I powiem Wam moi mili, że pstrąg w migdałach również wypłynął spomiędzy kart książki. Prezentował się dość dostojnie, w oczach miał koperek, a cały posypany był migdałami. Podawany z frytkami smakował naprawdę wybornie.

STUMILOWY LAS 

No nie mówcie, że nie chcielibyście przespacerować się po Stumilowym Lesie. Niekoniecznie chciałabym spotkać Krzysia, ale chętnie pobrykałabym sobie z tygrysem, posłuchała mądrości sowy ( ale w przyswajalnych ilościach), z Prosiaczkiem poszukałabym żołędzi, a Kłapouchemu przyniosłabym trochę ostu, żeby się mu pyszczek rozchmurzył. No i oczywiście uściskałabym małego poczciwego misia. Tylko musiałbym pamiętać też o małym Co Nie Co.

KRAINA CZARÓW

Podobno jest sposób, by się tam dostać. Wystarczy pobiec za białym królikiem i przez jego norę wlecieć do świata magii, gdzie po zjedzeniu ciasteczka zmienia się nasza perspektywa (w zależności od tego czy malejemy, czy rośniemy). To tutaj poszłabym na podwieczorek do szalonego Kapelusznika i oczywiście nie omieszkałabym podrapać za uchem czarodziejskiego sierściucha. Zapewne kilka filozoficznych rad od Pana Gąsienicy ułatwiłoby mi życie po powrocie do rzeczywistości. Jeżeli w ogóle bym wróciła...

A Wy macie jakieś swoje krainy literackie, w które się chcecie zapuścić?