I już po weselu

W mojej rodzinie nic nie może się odbyć normalnie. Pomijam fakt, że Braciszek z Bratową wybrali sobie „trzynastkę” na datę ślubną, ale my przez całe życie mieszkaliśmy w klatce z numerem trzynastym, więc zdawać by się mogło, że pech się nas nie trzyma...

A wszystko zaczęło się niepozornie...

Ślub miał być o 17:00, błogosławieństwo Rodziców o 16:15, a przed tym jeszcze kamerzysta i fotografka, żeby sobie jakiś materiał na film nagrać. Ja miałam być u Młodej o 14:00. Byłam. Czekamy i czekamy na tego kamerzystę, a go ni ma. No nic, to trzeba zakładać suknię, bo się nie wyrobimy.  Martuś założyła te kilogramy materiału na siebie (wyglądała pięęęknie), ale teraz trza związać gorset. Ja, z racji tego, że nie mieszkam w Małym Mieście, nie mogłam towarzyszyć Młodej przy przymiarkach, ale jej Mama została pouczona, jak wiązać te sznurki i w które z tych tysięcy dziurek je przewlekać... No i się zaczęło. To przełożyć, to pod spód..kurczę...no to chyba nie tak. Dobra, jeszcze raz. To powinno iść górą...hmmmm... No nie wychodzi... Cierpliwości... Wrrr.... Jest! No, nareszcie- po 40 minutach kombinacji Martuś była ściśnięta jak się patrzy. A kamerzysty dalej ni ma. No nic, teraz buciki, podwiązka, (welon przymocowała fryzjerka), pończochy, biżuteria. Biżuteria...Hmmm...Kolczyki są na uszach, a naszyjnik był w pokrowcu razem z suknią. Był. I się zagubił. Co tu robić? Godzina 15:00, a naszyjnika ni ma – tak jak kamerzysty. Telefon- „Mama, ratuj, weź jakieś świecidełka, Marta zgubiła naszyjnik!”. Mamcik kochany zawsze pomoże, wsiadła w samochód i przyjechała z odsieczą. Na szczęście Mama kupiła sobie komplety biżuterii na wesele, ale żaden nie pasował jej do sukienki, więc Martusia skorzystała. Wyglądała pięęęęknie (a, to już pisałam, ale jeszcze pewnie się powtórzę kilka razy). O, i kamerzysta się pojawił. Ustawianie, pozowanie, na kanapie tańczenie- dobra, materiał na film jest. No to już czas najwyższy, żeby Młody się pojawił.  A oto i on- kwiatek w butonierkę, buziaki

(Państwo Młodzi- mój Brat i Martusia)

 i szybko do domku na błogosławieństwo. Mi się łezka zakręciła, ale już, już do kościoła. Byliśmy półgodziny wcześniej... No nic, to trza czekać. Czekamy, czekamy, witamy rodzinę i nagle słyszę: „Obrączka mi wypadła!” O w mordę, jak to, gdzie?!

Dygresja- wiecie co to jest studzienka ściekowa? To taki dołek w chodniku albo w ulicy przykryty kratką. W dołku gromadzi się cały uliczny gnój. Koniec dygresji.

 „Obrączka mi wypadła! Jest w kratce ściekowej!” No rewelacja, godzina 16:50. Młody rzucił się na Mamcika i ściągają Mamcikową obrączkę, po ślubie się dla Młodej dorobi nową.  Tym razem Tata z odsieczą przybył – „Co się stało?” „Ano, obrączka jest w studzience” , a kamerzysta stoi. W szoku. Ale ryknęli na niego, to zaczął filmować. Tata ściągnął marynarkę, uklęknął, chłopaki odsunęli kratkę i Tatuś dał nura...W ten gnój. Wyłowił, bo Tata to zapalony rybak jest, więc do łowienia ma talent (choć ryb do domu nie przynosi, bo on dla przyjemności siedzi z wędką). No to szybko ustawianie i do ołtarza. A później już było pięęęęknie (mam wrażenie, że nadużywam tego przysłówka..). Przywitanie Państwa Młodych chlebem i solą i wódeczką- no i tu mój Braciszek się nie popisał, ale spuśćmy na to zasłonę milczenia... Kieliszek był po prostu z mocnego szkła...

Obiadek i pierwszy taniec- to nic, że orkiestra zaskoczyła Młodych zupełnie inną piosenką, ale przecież pokiwać się w lewo i w prawo można przy wszystkim...

Po tańcach tort, oczepiny i moment wzruszenia przy podziękowaniu dla Rodziców. A później...ech, co ja Wam będę pisać, zabawa do białego rana i poprawiny i after party u Młodych. Oj działo się działo, ale to już pozostanie zapisane tylko w rodzinnych kronikach. I tylko powiem Wam jedno na koniec- mam najgryfniejszą Bratową na świecie i Brata mam kochanego, choć Pierdoła wkurza mnie czasem, a Rodziców, Dziadków, Wujków i Ciocie- to sami wiecie- też mam kochanych. Grunt to Rodzinka.