Ojczyzna-polszczyzna

Na studiach polonistycznych wśród studentów panuje podział na tych, którzy pasjonują się językiem, na tych, których na uczelnię przygnała miłość do literatury i na tych, którzy w teorii literatury odnaleźli swoje powołanie. Ja należę do tych drugich ze szczególnym umiłowaniem literatury współczesnej. Nigdy nie rozumiałam językoznawców, a przedmioty takie jak gramatyka opisowa (nie licząc „drzewek” i rozbiory logicznego zdania, które uwielbiam i traktuję jak krzyżówki) przyprawiały mnie o mdłości. Ale był taki przedmiot- historia języka, na którym lekturą obowiązkową była książka Zenona Klemensiewicza „Historia języka polskiego”. Pamiętam, chodź daaawno to było, że czytało mi się tę książkę jak dobrą powieść i nawet sobie notatki porobiłam, które właśnie dzisiaj, przy okazji robienia porządków w papierach, odnalazłam. A tam, proszę- staropolski słownik. Oto przedstawiam kilka perełek, jakimi porozumiewali się nasi dziadowie. Pokusicie się o zgadnięcie, co też te słóweczka znaczą? Zachęcam do zabawy.

śmiara

zamętek

żeńczyna

lelejać się

rozszurzać

użasnąć się

żdać

urępny

zgłobliwy

blikawy

fasoł

godzinnik

obolewiec

otrok

jednylki

pierny

blazgonić

kanosić się

izabelowy

języczliwy

bogdajkować.

Podpowiem tylko, że wyrazów są wszystkie niemalże części mowy. Powodzenia :)