ŻYWIOŁAK-ŁYKEND

Lubię słuchać muzyki etnicznej, ludowej ze słowiańskimi korzeniami. Kiedyś na parapetówie u znajomego usłyszałam piosnkę „ Koło Jana”, śpiewaną tradycyjnie w Noc Kupały- słowiańskie święto zakochanych. Zespół- „Orkiestra św. Mikołaja” od razu mnie porwał, a później była Kapela ze wsi Warszawa i od niedawna Żywiołak.

Dziwny to rodzaj muzyki, coś jakby folk, ale z ostrzejszym brzmieniem. Sami muzycy określają swoją twórczość jako „polską muzykę neoludową”.

 „Słowo Żywiołak ma jednoznacznie oddać energię wykonywanej przez nas muzyki....
„Żywiołak” to wytwór naszych słowiańskich wyobraźni.
„Żywiołak” to muzyka żywiołów....” (cytat pochodzi ze strony zespołu).

W tych trzech zdaniach została zawarta cała prawda o kapeli i jej muzyce. Fakt, ten żywioł słychać na płytach, ale dopiero na koncertach znajduje on prawdziwe ujście, porywając nie tylko samych muzyków, ale również i publiczność, o czym miałam okazję się przekonać wczoraj.

Koncert zaczął się o 20:00, ale poszłyśmy z Adą wcześniej, żeby sobie zająć miejsca. Siedzimy, rozmawiamy, a tu przysiada się do nas mężczyzna w średnim (mocno) wieku, z sympatyczną twarzą (skojarzył mi się z takim dobrotliwym krasnalem) i się włącza do dyskusji, bo akurat rozmawiałyśmy o koncercie Czesława Śpiewa i Lao Che, na którym byłam w zeszłym tygodniu (TU sobie poczytajcie jeśli taka Wasza chęć). Miło nam się gawędziło, ale w chwilę potem „krasnalek” się zdematerializował.

Rozpoczął się koncert. Nigdy wcześniej nie widziałam ich na żywo, a i też nie zaglądałam na stronę, więc nie miałam pojęcia ile jest osób w zespole i jak wyglądają. Ja się patrzę, a tu przy mikrofonie staje „krasnal”! Aż no popatrz! Ignorancja czasem potrafi wbić w posadzkę ;). A wracając do koncertu-żywiołowy? Energetyczny? Czadowy? Mistyczny? Wariacki? Freakowy? Tak, to było ześwirowane do granic pozytywnego absurdu szaleństwo. Dwie wokalistki- Iza i Ania dały się ponieść ludowemu hard core'owi. Wariowały na scenie nie gorzej niż publiczność pod sceną. A do tego jeszcze „krasnalek” vel. Robert Jaworski wydobywał ze skrzypiec i jakiegoś dziwnego instrumentu takie dźwięki, że miałam wrażenie, że jestem na jakiejś słowiańskiej średniowiecznej balandze.

Uwielbiam takie koncerty, gdy energia publiczności łączy się z energią zespołu i wtedy pękają wszystkie bariery. Dosłownie.  Szalony skrzypek zachęcił, by ktoś z tłumu wlazł na scenę, bo wolne mikrofony, więc można by sobie razem odśpiewać „Żywiołaka”. Długo prosić nie trzeba było, zaraz znalazł się śmiałek i dali chłopaki czadu! śmiałek , śmiałkiem, ale na scenie co jakiś czas pojawiała się niejaka „Buła”- dziewczyna z tamburynem i szalała z zespołem, choć kapela jej w ogóle nie znała. Zero barier +  zero ochroniarzy + ludowa muzyka = żywiołakowy pozytywny haj. Oj działo się działo.

 "krasnal" vel. Robert Jaworski z dziwnym instrumentem

 i ze skrzypkami

 Żywioły dwa: Ania i Iza

 Odważny śpiewak