Miesiąc Spotkań Autorskich-Małgorzata Szejnert

Uwielbiam spotkania z reporterami (wiem, wiem, powtarzam to za każdym razem, ale cóż począć-taka prawda). Tym razem miałam okazję poznać-nie bójmy się użyć tego słowa-legendę polskiego reportażu-Panią Małgorzatę Szejnert. Przyznam się bez bicia, że przeczytałam tylko jedną jej książkę "Zanzibar. Dom żółwia" i wiem, że to jest ten typ reportażu, który mi bardzo odpowiada. 

Małgorzata Szejnert zanim zaczęła wydawać swoje książki, które reprezentują reportaż literacki pisany z ogromnym epickim rozmachem, publikowała krótsze teksty na łamach różnych czasopism. Niedawno nakładem wydawnictwa Znak ukazał się zbiór takich właśnie miniatur z lat 60-tych i 70-tych opisujący PRL-owską rzeczywistość ("My, właściciele Teksasu"). Prowadząca spotkanie Agnieszka Wolny-Hamkało spytała swojego gościa, czy potrafiłaby teraz wrócić do krótkiej formy:

Niestety nie potrafiłabym. Nie mam już w sobie takiego impetu i tej świeżości, która jest potrzebna przy tego typu tekstach. Czytam swoje reportaże umieszczone w My, właściciele Teksasu i żałuję, że już to utraciłam. Ale coś kosztem czegoś.

A jakie cechy powinien mieć reporter?
Przede wszystkim powinien być ciekawy i pracowity.

Byłam na wielu spotkaniach z reporterami i dziennikarzami. Zazwyczaj są oni osobami bardzo rozgadanymi i żywiołowymi. Hugo-Bader gada jak nakręcony i w sumie nie potrzebuje moderatora na spotkaniach, bo sam sobie sterem i okrętem. Jedna historia wpada w drugą, gęba mu się nie zamyka, a przy tym nie chce gadać w przestrzeń, tylko wiecznie kokietuje publikę i prowokuje do rozmowy. Mariusz Szczygieł jest z kolei niesamowicie ciepłym człowiekiem, jak z nim rozmawiasz masz wrażenie, że cała jego uwaga skupia się właśnie na tobie. A Pani Małgorzata? Miałam wrażenie, że jest trochę wycofana i choć odpowiadała chętnie na pytania, to jednak nie poczułam takiej emocjonalnej więzi. Co nie zmienia faktu, że mam zamiar uzupełnić braki w lekturze.