No i, że co?

Oj tam, oj tam, że co? Że piątek trzynastego? No i cóż z tego? Całe życie mieszkałam w klatce z numerem trzynastym i jakoś udało mi się dotrwać bez większych uszczerbków do tych moich dwudziestu dziewięciu wiosen. 

Dzień dzisiejszy mijał spokojnie. Bez rewelacji. Rano rozbawił mnie Wojciech Mann w porannym "Zapraszamy do Trójki", w pracy nawet było dziś miło. Arbuz się trafił i dobre śliweczki. Ach, i trzy kawki, bo przez tą pogodę (raz słońce, raz deszcze) zwariować można.
Poźniej domeczek, obiadeczek, pakowanko i heeej do domku mego rodzinnego. 
Pociągiem się wybrałam. A co se bedę. Ha! Nawet podstawiony był, więc nie musiałam za długo czekać. Wsiadłam. Hmmm...No nie ma bata- szanse na odizolowanie się od ludzkości marne. Przedziałów nie ma, a miejsca pozajmowane, więc pozostaje się tylko do kogoś przysiąść. Ooooo, ten chłopak wygląda na normalnego, a obok dziewczyna z dziadkiem. Spoko, towarzystwo może być, nie będzie mi przeszkadzało we wkuwaniu słówek z angielskiego.
Hmmm...ten chłopak, jakiś taki jednak dziwny. Rozsiadł się, że w sumie zajął cztery miejsca. Pytam:
-Wolne?
-Tak- odburknął.
I tu już powinnam się zastanowić, czy aby na pewno nie poszukać innego miejsca, ale cóż...
Ooo, opóźnienie 5 min. No tak, ale to nie dlatego, że to piątek trzynastego- to uroki naszego PKP. Po mnie to spłynęło jak po przysłowiowej kaczce, ale mój współtowarzysz podróży soczyście i głośno rzucił mięchem. 
To powinno dać mi do myślenia...
Ok. Ruszamy.
Okno otwarte, ale wieje trochę. Podchodzi pan, który siedział przed nami:
-Może ja zamknę to okno, bo mi po głowie wieje.
Se myślę- dobry pomysł, bo mi też trochę zawiewa. 
Podchodzi, zamyka, a mój współtowarzysz jak nie ryknie:
- I co jeszcze kurwa?! No pytam, co jeszcze?!
Ja zdębiałam. Pan też zdębiał. Poszedł cichutko, a ja się skuliłam w swoim foteliku (i tak siedziałam skulona, bo ten gbur się tak rozwalił, że nie było gdzie nóg postawić). 
Gbur wstał i zamknął okno, okraszając swoją czynność odpowiednio siarczystym komentarzem.
No nic, se myślę, nie będę się odzywać tylko będę go zabijać wzrokiem, jak na mnie popatrzy. A co! Tyle mi wolno!
W międzyczasie, na fotele obok przysiadło się dwóch gości. Dres z czterema paskami, bejzbolówka, braki w uzębieniu- takie wioskowe chłopaki, co to laski wyrywają na remizowych imprach. 
Kolację sobie urządzili. A co. Jeden wyciągnął bułki zza pazuchy, a drugi spod koszulki wyłowił wędzonego łososia... Nie to,żeby we wkuwaniu słówek angielskich przeszkadzał mi zapach łososia...
Okruszyli wszystko wokół, po czym ten bezzębny wyciągnął żółty ser i szynkę i sobie wpychał do paszczy. Po konsumpcji chłopakom zachciało się zabawy.
No to dawaj- komóreczka, głośniczek i umcy, umcy, umcy, umcy. Do tego należy dodać wymachiwanie kończynami górnymi we wszystkie możliwe strony oraz efekty wokalne. 
Iiiimprezka- jaaaazda!
Niepewnym okiem zerkałam na mojego gburowatego współtowarzysza, czy aby zaraz nie zamknie imprezy, ale na szczęście obyło się bez mięsa i pięści.
Podróż trwała 3,5 h. Ilość wkutych słowek jest wprost proporcjonalna do ilości bitów wygenerowanych przez wioskowych przystojniaków.
No i, że co? Że piątek trzynastego?