Angelika Kuźniak, Ewelina Karpacz-Oboładze "Czarny Anioł. Opowieść o Ewie Demarczyk"

 

Autorki: Angelika Kuźniak, Ewelina Karpacz-Oboładze

Tytuł: Czarny Anioł. Opowieść o Ewie Demarczyk

Wydawnictwo: Znak

Rok wydania: 2015

Edith Piaf miała trudny charakter, ale jej w życiu nie było łatwo. Ciężko pracowała na swój sukces i na stałe zapisała się w historii jako wybitna śpiewaczka. Ewa Demarczyk często jest porównywana do francuskiej artystki. Obie despotyczne, nieznoszące sprzeciwu, autorytarne i przede wszystkim dążące do perfekcji. Talent i ciężka praca utorowały im drogę do sławy, jednak obie zapłaciły za nią wysoką cenę.

Nie przepadam za piosenkami Ewy Demarczyk, doceniam jej talent, ale jej głos mnie drażni, podobnie mam z Edith Piaf. Jednak, to co mnie pociąga w obu artystkach, to ich osobowość - silna i twarda, a jednocześnie niezwykle wrażliwa.

Angelice Kuźniak i Ewelinie Karpacz-Oboładze nie udało się spotkać z Ewą Demarczyk. Artystka nie odpowiadała na telefony, a Paweł Rynkiewicz- jedyna osoba, przez którą Demarczyk kontaktuje się ze światem, nie odpisywał na maile. Cóż więc zrobić w takiej sytuacji, przecież reporterki nie będą koczować w namiocie pod domem artystki. Pozostały zatem rozmowy z osobami, które znają Czarnego Anioła, grzebanie w archiwach, przeglądanie wywiadów i filmów- z nich bowiem utkana jest opowieść o wybitnej damie polskiej piosenki.

Jeżeli ktoś miał już okazję czytać wcześniejsze książki Angeliki Kuźniak wie, że reporterka oddaje głos swoim bohaterom, a sama skrywa się za dyktafonem i nie komentuje. Do jej zadań należy jedynie odpowiednie zestawienie faktów, ułożenie z nich spójnej opowieści. Tak też jest w przypadku „Czarnego Anioła".

Z wypowiedzi m.in. Piotra Skrzyneckiego, Andrzeja Zaryckiego, Zygmunta Koniecznego, Zbigniewa Wodeckiego, Krystyny Zachwatowicz, fragmentów wywiadów z innymi artystami Kuźniak i Karpacz -Oboładze tkają opowieść o zdobywaniu sławy, kulisach występów estradowych, życiu i tworzeniu dla Piwnicy pod Baranami, losach Teatru Ewy Demarczyk.  Ale z tych wspomnień przede wszystkim poznajemy osobowość artystki - kobiety, która sztukę ceniła ponad wszystko.

Miała swoje humory, ale wybaczano jej, bo przecież jako wielka dama polskiej piosenki mogła kręcić na wszystko nosem. Potrzebowała adrenaliny i dochodziło nawet do tego, że jej współpracownicy specjalnie doprowadzali do awantur przed występami, bo to jej dodawało energii. Jeżeli na scenie nie było dwóch czarnych fortepianów, a podłoga nie miała czarnego koloru- odwoływała koncert.

Była despotyczna, cały spektakl musiał być zaplanowany i każdy szczegół dopracowany według jej koncepcji. Nikt nie miał prawa głosu.

Była przesądna- przydeptywała nuty, gdy te spadły na ziemię, a znaleziony na scenie gwoździk uznawała za szczęśliwy znak.

Była idealistką, sztukę traktowała jak dialog emocji, znała swoją wartość i wiedziała, że dostarcza ludziom wielu wzruszeń. Miała wybujałe ego.

Na czym polegała jej wielkość? Lucjan Kydryński twierdzi, że na każdorazowym zatracaniu się, samounicestwianiu w muzyce i tekście. I na niezwykłej umiejętności koncentracji na tym co robi- dodaje Marta Stebnicka. A to że była humorzasta, ordynarna? Cóż, wielkim osobowościom artystycznym wiele się wybacza.

Książki Angeliki Kuźniak i Eweliny Karpacz- Oboładze nie należy traktować jak typowej biografii. Wiele w niej przemilczeń i luk. Reporterki nie są wścibskie, delikatnie podchodzą do tematu, nie szukają kontrowersji i nie chcą wywoływać skandalu. Podpytują delikatnie o R. - drugiego męża Demarczyk, który wylądował w więzieniu za kradzieże, próbują również nakreślić historię Teatru Ewy Demarczyk.

„Czarny Anioł" to również świadectwo  czasów szarego PRL-u, rodzenia się legendy Piwnicy pod Baranami i piosenki autorskiej. Wspomnienia nasiadówek w kuchni Janiny Garyckiej, koncertów w ZSRR i francuskiej Olympii, prób i prac nad recitalami ukazują życie ówczesnej bohemy artystycznej.

Jest to opowieść nieskończona, prowadzi do Wieliczki, gdzie artystka obecnie mieszka, drzwi jednak pozostawia zamknięte, bo jak mówiła w rozmowie z Teresą Torańską: Ja się na ludziach zawiodłam. Lepiej pozostać w ukryciu i dać żyć legendzie.

 
Książka bierze udział w wyzwaniu 2015 - Ma co najmniej dwóch autorów.