Proszę o urlop od rzeczywistości

Mam już dość tego tygodnia, dłuży mi się niesamowicie. A najbardziej wkurzająca jest pogoda. No co za złośliwość jakaś-w tygodniu, gdy muszę kwitnąć osiem godzin w biurze, słoneczko przepięknie świeci i zaprasza na spacery. A w weekendy? Sami widzicie, co się za oknami dzieje- deszcz, burze, błyski jakieś. Nic, tylko zakałapućkać się w kordełkę z jakąś dobrą książką i Ukochanym u boku. A, nie zapomnijmy też o kocie.

A tydzień wyglądał tak:

PONIEDZIAŁEK

Zaczęło się -cierpię na jakiś cholerny nerwoból. Ból jest raz silniejszy, raz słabszy, ale generalnie mam usztywnioną lewą stronę i ledwo mogę się poruszać. Oczywiście do lekarza nie ma po co iść, bo jak samo przyszło to samo pójdzie, tylko sobie trochę pocierpię. Można się przyzwyczaić.

WTOREK

Wypad na Gadki Szmatki Literatki, a tam brat Beaty Kozidrak wydzierający się wniebogłosy, Ilona Witkowska ze swoją poezją, prześwietny Mariusz Urbanek i recital  Jacka Telusa, który śpiewał wiersze Herberta i Miłosza. Było pięknie.

ŚRODA

W telefonie mam nastawioną stałą pobudkę od poniedziałku do piątku na godzinę 6:30, bym do pracy nie zaspała. Ale zazwyczaj budzę się wcześniej bez budzika. Tak też było w środę. Obudziłam się o 6-tej, wyspana, słoneczko już pięknie zaglądało do pokoju. Leżę sobie taka przeszczęśliwa i myślę: Weekend, jak dobrze, wolne, lenistwo :)))). I bym sobie tak leżała przekonana o tym, że jest sobota, gdyby pół godziny później budzik nie ściągnął mnie brutalnie na ziemię.

CZWARTEK

Poszłam do pracy w topie założonym tył do przodu. Na szczęście zorientowałam się w biurze,  że coś jest niehalo, bo bym jak ta ostatnia sirota zaiwaniała z pracy z kieszonkami na plecach.

PIĄTEK

Wypiłam trzy mocne kawy, popiłam coca-colą i prawie zasnęłam przed monitorem w pracy. Tylko wybiła godzina 16, a ja zawinęłam do domku i chwilę później już chrapałam smacznie w łóżeczku.

Przyjechał Adrian, znajomy Wojtka z Leszna.  Obowiązkowa partyjka Chińczyka. Wygrałam.

SOBOTA

Leje. A mieliśmy jechać na koncert Obstawy Prezydenta. Pal licho, że nadal mam ten cholerny nerwoból, który się nasilił i w sumie czuję się tak, jakby mi ktoś skopał żebra.

Adrian rano jakiś struty.

-Musimy jechać z Wojtkiem.

- Ale gdzie, co się stało?

- No...wypadek był.

- Matko Bosko, jaki wypadek, co się stało?!

- No... Wojtek nie ma zęba...

- !!!!????

Tak, bo chłopcy wczoraj pokazywali sobie obronne chwyty i Adrian niechcący przywalił Wojtkowi z łokcia. Efekt-brak jedynki i lekkie limo... Ach, te chłopy.

No to co, pogotowie stomatologiczne i już nowy ząbek wstawiony, a dzień dopiero się zaczął.

Wojtek z Adrianem poszli na spacer, a ja sobie ucięłam drzemkę. Budzę się, a tu z pępka krew i ropa. Hmmmm...no nieciekawie. Mój kochany bohater natychmiast zadecydował, że idziemy do lekarza. Obdzwonił przychodnie i się okazało, że po drugiej stronie ulicy jest dyżur. Jakoś się podniosłam z tym moim rwącym bokiem, popłakałam sobie i poszli my. Pani doktor, niesamowicie miła, stwierdziła, że to może być jakiś wylew jelitowy i trzeba do szpitala na USG i na rentgena z tym moim nerwobólem. Dała mi skierowanie do szpitala, kawał drogi. Przeprosiła, że nie może mi dać karetki, bo ledwo, ale poruszam się jednak o własnych siłach. Wyszła do Wojtka i poprosiła go, żebym nie jechała tramwajem, tylko by mi zamówił taksówkę. Bardzo się przejęła tym, że nie mamy samochodu, a ona nie może mi dać karetki. Popłakałam się - z bólu i wzruszenia.

Mój Ukochany zamówił taksówkę. Wsiadam ze zbolałą miną, a pan taksówkarz:

­- Gdzie jedziemy?

-Szpital na Borowskiej.

- Co, rodzimy? Wody już odeszły?

- (!$%##%%#$#@ k......) nieee, jeszcze nie czas. (już mi się nie chciało tłumaczyć, że to nie ciąża, tylko taka budowa ciała ;)

A w szpitalu pan doktor nawet mnie nie zbadał, nie obejrzał pępuszka, tylko kazał przemywać wodą utlenioną. Gdybym mu nie powiedziała, że się ruszać nie mogę, to by mnie odesłał, bo nawet mu się nie chciało skierowania przeczytać. Dostałam jakieś leki rozkurczowe, czopki (mowy nie ma, nie będę sobie nic w rzyć wciskać) i leki przeciwbólowe.

Na noc, na ukojenie nerwów słuchanie Jacka Telusa.

NIEDZIELA

Dopiero się zaczyna...

Tak Kochanie, jesteś moim bohaterem.