Noc z literaturą w tle

Będąc młodą uczennicą Szkoły Podstawowej, po wycieczce do stolicy Dolnego Śląska, zraziłam się strasznie do tego miasta i za żadne skarby świata nie chciałam tu mieszkać. Na szczęście człowiek z głupich młodocianych buntowniczych myśli wyrasta i poglądy zmienia. Teraz za żadne skarby świata nie potrafiłabym zapuścić korzeni w innym miejscu, Wrocław dostarcza mi życiodajnego powietrza, a od momentu, gdy został ogłoszony Europejską Stolicą Kultury 2016, dostałam jeszcze skrzydeł, by ogarnąć te wszystkie wydarzenia, które są organizowane.

Wczorajsze popołudnie i wieczór literackimi wędrówkami naznaczone były. O 17:00 wypadało zajrzeć na 10. urodziny Mediateki i posłuchać co troje reporterów ma do powiedzenia. W rolach głównych:

Lidia Ostałowska, Iza Michalewicz, Mariusz Szczygieł

Rozmowa toczyła się w luźnej, przyjacielskiej atmosferze. Takie spotkania lubię, gdy prowadzący i goście znają się prywatnie, wtedy następuje rozluźnienie, dystans gdzieś się ulatnia, a rozmówcy przerzucają się anegdotkami.

A było o małej, ale twardej rączce byłej szefowej Dużego Formatu - Małgorzacie Szejnert. Goście z sentymentem wspominali surowy charakter i radykalizm, który nauczył ich wielu rzeczy. 

Małgorzata Szejnert pokazywała nam, że reportaż musi być o czymś, nie tylko o tym, że pani zabiła pana, zawsze musi być jakaś nadwyżka, ona nas nauczyła, że w reportażu trzeba pójść jeden stopień wyżej.

Ale okazuje się, że pisanie reportażu nie jest wcale takie łatwe. Goście zgodnie przyznali, że najgorszą rzeczą jest strona techniczna, czyli spisywanie rozmów, przepisywanie notatek, ale jak już wszystko jest, to wtedy pisanie jest samą przyjemnością.  Tylko jeszcze jest jeden problem - trzeba się do niego zabrać. I właśnie w tym momencie zaczyna się krzątanie - bo okna nieumyte, bo dywan trzeba odkurzyć, firanki wyprać, bo jakoś wcześniej się nie widziało, że brudne. I tak schodzi poranek, południe, popołudnie...a tekst się sam nie napisze.

 Nie tylko o reportażu była mowa, Mariusz Szczygieł opowiadał o początkach powstawania księgarnio - kawiarni „Wrzenie Świata" (historia o Pani Zosi ze wspólnoty mieszkaniowej, która graniczy z kawiarnią ubawiła mnie do łez), o nowej książce, która ma się ukazać jesienią. 

 Mnóstwo śmiechu, historii, refleksji, ale czas gonił, a tu kolejne atrakcje, bo w tym samym dniu, a raczej już wieczorem rozpoczęła się Europejska Noc Literatury. Wrocław drugi raz uczestniczy w tym projekcie. Celem jest prezentacja nieopublikowanych jeszcze dzieł pisarzy europejskich. W niesamowitych okolicznościach przyrody, tudzież w przepięknych wnętrzach, znane osoby czytają. A jak czytają? To już zależy od nich. Mogą sobie siedzieć i czytając, energicznie gestykulować:

Taras Prochaśko W gazetach tego nie napiszą | Ukraina
czyta Błażej Peszek 

Mario Vargas Llosa Dyskretny bohater | Hiszpania / Peru
czyta Redbad Klijnstra

Mogą uwodzić swym głębokim, hipnotycznym głosem, bo ich bohater jest spod ciemnej gwiazdy:

 

Kostas Hatziantoniou Agrigento | Grecja
czyta Andrzej Chyra

Mogą również recytować z charakterystyczną dla siebie manierą:

Kate Atkinson Jej wszystkie życia | Wielka Brytania
czyta Ewa Dałkowska

A jak już usiedzieć nie mogą to robią performance:

 

Niestety, nie na wszystkich czytaniach można było robić zdjęcia. A szkoda, bo chętnie nagrałabym Krystynę Czubównę czytającą fragment powieści „Ptaki Wierchowiny"  węgierskiego pisarza Ádáma Bodora albo rewelacyjnego Przemysława Bluszcza, który uraczył publiczność niezwykle ekspresyjnym przedstawieniem prozy Drago Jančara.

Czytań i czytających było 10. Nie udało mi się wszystkich zobaczyć, choć miejsca, w których odbywały się prezentacje były bardzo blisko siebie, więc problemu z płynnym przejściem z jednego czytania na drugie nie było. Czas jednak szybko leci i nim się obejrzałam była już 23:00. Ale tak to bywa, gdy towarzystwo doborowe.