Ach, co za wieczór!

To jest niesamowite uczucie, gdy po kilku latach (prawie już dziesięciu) chodzenia na koncerty Strachów na Lachy nadal dostaję energetycznego kopa. Myślałam, że chłopaki mnie niczym nie zaskoczą, że już tyle słyszałam, nastawiłam się na standardową setlistę, a tu proszę - same niespodziewajki.

Przede wszystkim ucieszył mnie przekrój songowy.  Na początek „Łazienka" z płyty „Zakazane piosenki", a potem już poooolecieli z kopyta: „Bankrut" , „Gorsi", „I can't get no gratisfaction", „Bloody Poland" to z nowej płyty. Nie mogło zabraknąć też „Raissy" , „Piły tango" i „Czarnego chleba i czarnej kawy". Przy „Dygotach" prawie z butów wyskoczyłam a na „Żyję w kraju" moje struny głosowe zostały mocno nadszarpnięte.  

Co mnie zaskoczyło, Grabaż zaśpiewał ze Strachami stary utwór Pidżamy Porno - „Ach co za dzień" (rzec by się chciało: Ach co za wieczór!).

Prezentem dla publiczności był „Autoportret Witkacego". Ten utwór wykonywany przez Jacka Kaczmarskiego miał się znaleźć na płycie „Autor", ale Gintrowski się na to nie zgodził, na koncertach jednak w wyjątkowych sytuacjach zespół dopieszcza nim publiczność.

Dwa bisy i na koniec „Na pogrzeb króla". I tak jak Grabaż zrobił prezent publiczności, tak publika odwdzięczyła się sittingiem. Tłum się uspokoił, usiadł i w skupieniu słuchaliśmy historii o zbrodni, karze i grzechu.

Odprężyłam się, wyskakałam, pokrzyczałam i prawie cały stres ostatnich tygodni ze mnie zszedł. Chłopaki wprawdzie nie szaleli za bardzo, podobno jakieś problemy z dźwiękiem były, ale ja tam ze swoim nadepniętym przez słonia uchem nic nie zauważyłam. A na koniec mały fragmencik ze wczorajszego wieczorku.