Rok 2012 Rokiem Janusza Korczaka

„ Jestem nie po to, aby mnie kochali i podziwiali, ale po to, abym ja działał i kochał. – Nie obowiązkiem otoczenia pomagać mnie, ale ja mam obowiązek troszczenia się o świat, o człowieka”.

Janusz Korczak

Rok 2012 został ustanowiony Rokiem Janusza Korczaka. W tym roku przypadają dwie ważne rocznice związane ze Starym Doktorem- 70. rocznica śmierci pedagoga oraz 100. rocznica założenia przed doktora Domu Sierot przy ulicy Krochmalnej w Warszawie. Wiele informacji o wydarzeniach związanych z Rokiem Janusza Korczaka znajdziecie na stronie Przystanek Korczak.

Czy był to poniedziałek, 22. 07. 1878 roku, piękna pogoda, słońce uśmiechało się do ludzi z góry i ogrzewało roześmiane buzie spacerowiczów, na niebie nie widać było żadnej chmurki? A może był to wtorek, 22.07.1879 roku, pogoda jak pod psem, deszcz lał się z nieba jak z cebra, a ludzie uciekali do domów, by nie przemoknąć do suchej nitki? UNESCO uznaje datę "słoneczną" jako dzień, w którym pojawił się na świecie Henryk Goldszmit znany jako Janusz Korczak.

Pochodził z zasymilowanej  żydowskiej rodziny, jego ojciec bardzo dbał o polonizację swoich dzieci, by potem w przyszłości było im łatwiej. Jednak, gdy Korczak miał 12 lat, ojciec zwariował i na młodego chłopaka spadł obowiązek utrzymania rodziny. Zaczął więc udzielać korepetycji, imał sie różnych zajęć. Przełomowym momentem w jego życiu była śmierć babci. To wtedy skończył się dla niego czas dzieciństwa, do którego miał wrócić po studiach medycznych, gdy w 1912 roku założył Dom Sierot.

Dzieciaki go uwielbiały, on je kochał ponad życie. Swoim sierotom stworzył namiastkę normalnego życia, był z nimi do samego końca, gdy w 1942 roku  wsiadł ze swoimi podopiecznymi do pociągu do Treblinki.

Altruista, działacz społeczny, pediatra, radiowiec, literat, człowiek, który poza dziećmi nie widział świata, ale z drugiej strony był osobą zamkniętą w sobie, introwertyczną i nieco chimeryczną, ale również samotną. Nie potrafił wejść w głębsze relacje z innymi ludźmi, uciekał do swojego świata marzeń, to mu dawało siłę.

Korczaka poznałam dzięki lekturze z podstawówki. Wszyscy przecież czytaliśmy "Króla Maciusia Pierwszego". Później o Starym Doktorze zapomniałam, dopóki nie zobaczyłam filmu Andrzeja Wajdy z rewelacyjną rolą Wojciecha Pszoniaka. Ostatnia scena do tej pory zamienia mnie w fontannę tryskającą łzami. A w minionym 2011 roku mój obraz Janusza Korczaka nabrał kolorów dzięki rewelacyjnej biografii autorstwa Joanny Olczak-Ronikier.

 

"Nie ma dzieci – są ludzie; ale o innej skali pojęć, innym zasobie doświadczenia, innych popędach, innej grze uczuć. Pamiętaj, że my ich nie znamy" - mawiał Stary Doktor. W 2012 roku będziemy mieli okazję poznać je lepiej, bo Rok Korczakowski będzie również rokiem, w którym powinniśmy się pochylić nad prawami tych najmniejszych.