Roczek, dekada i łyżeczkowanie

Ekhm... mam takie swoje małe blogowe święto... No jakby nie patrzeć od pierwszego wpisu minął rok. Zapraszam więc wszystkich na torta (całą noc piekłam)

i kawkę.

Przy okazji, jak już się wygodnie rozsiądziecie, chciałabym jedną tylko rzecz wyjaśnić. Zakładając bloga, myśląc o jego tematyce, byłam przekonana, że będzie to blog o książkach. Stąd tytuł. Ale jakoś tak się stało, że zrobił się tu całkowity misz-masz.  I niech już tak zostanie. Dzięki pisaniu, wsiąknęłam w blogosferę, poznałam przy tym świetnych ludzi, których mam nadzieję kiedyś spotkać w realu. Dziękuję Wam, że macie cierpliwość i  do mnie zaglądacie, dziękuję, że komentujecie posty, bo wtedy zawsze mam jakiś znak, że jesteście gdzieś po drugiej stronie. A żeby tradycji stało się zadość, z okazji rocznicy, chciałabym kogoś zupominkować. Jeżeli macie ochotę wziąć udział w losowaniu skromnego upominku, wpisujcie się pod tym postem do niedzieli do 24:00.

Nie tylko ja mam swoje małe święto, oto bowiem mój ukochany zespół- Strachy Na Lachy – we wrześniu skończył 10 lat. Z tej okazji 21. 10.2011 roku chłopaki wydają na świat swoje kolejne „dziecko” :

Na „płycie „Dekada” znajdą się, oprócz nowego „Awangarda, jazz i podziemie” i nowej aranżacji „Strachy na lachy”, najlepsze utwory nagrane przez zespół w ciągu dziesięciu lat działalności. 

Powiem, że zabieg to marketingowo dobry, w sumie każdy zespół nagrywa swoje The best of, ale ja zawsze uważałam, że Strachy to nie jest KAŻDY zespół. Zdziwiło mnie to, że okładka nie została zaprojektowana przez Vahana Bego, bo to właśnie jego grafiki sprawiają, że płyty Strachów są nie tylko ucztą muzyczną, ale też i plastyczną. No cóż. Pozostaje mi tylko życzyć chłopakom kolejnych dziesięciu lat. I do zobaczenia 28.10. w Alibi :).

A tak z innej beczki  - się Wam muszę pożalić. Wiecie co to jest gradówka? To takie wkurzające coś, co się pojawia nieproszone pod powieką oka. Człowiek chodzi wtedy podrażniony, bo ma wrażenie, że ciągle go coś kuje, albo, że jego powieka nagle przybrała postać gigantycznych rozmiarów śliwki z wyjątkowo twardą pestką w środku. I wyobraźcie sobie, że to cholerstwo upatrzyło sobie moją prawą powiekę i się tam zadomowiło. Dzięki naszej Służbie Zdrowia udało mi się zapisać do okulisty i na wizytę czekałam TYLKO dwa tygodnie. I poszłam nieźle już na intruza podpowiekowego wkurzona. Siadam na stołeczku. Naprzeciwko miła Pani Doktor pyta co się stało. No to ja jej swe żale wylewam, że kuje, że powieka ciąży i mam wrażenie, ze opada, że źle bardzo, niedobrze i w ogóle to najchętniej oko se wydłubała, bo mnie najzwyczajniej w świecie irytuje. Pani Doktor wysłuchała ze współczuciem, kojącym głosem poprosiła, bym, nie schylając głowy, skierowała swój wzrok na kolana. Ja, niczego nie podejrzewająca, wypełniłam polecenie, a wtedy -CAP!!! Pani Doktor mnie za powiekę łapie i próbuje wywinąć. To ja też- CAP!!! Za jej rękę i też próbuję wywinąć (silniejsza była ode mnie- skubana!). To ja tu z ufnością do niej, a ona mi taki numer wywija? „Ależ proszę się uspokoić, ja muszę wywinąć powiekę, bo inaczej nie dowiemy się co też tam siedzi”. No dobra, bądź odważną dziewczynką, jeszcze raz. Wzrok na kolana - CAP!!! Chliiip! „No, już, już” . To jest gradówka. Ale, że co proszę? Ale jak to? „Dobrze, że pani przyszła tak wcześnie (wcześnie...wolne żarty, dwa tygodnie czekałam na wizytę i z jakąś gradówką łaziłam!), bo jest szansa, że się ją rozbije maścią i kropelkami, a tak to by trzeba było łyżeczkować” Nawet nie chcę wiedzieć jak wygląda takie łyżeczkowanie, ale moja wyobraźnia podsyła mi upiorne obrazy. „A, i proszę jeszcze robić suche okłady”. Hę? „Och, jajko pani gotuje, w chusteczkę owija i do oka przykłada”. (...) Ale jakie jajko- przepiórcze, strusie, kurze? Stanęło na kurzym.

No, to już wiecie co to jest gradówka. To takie cholerstwo, co się jajkiem rozbija, a jak już jajko nie pomoże to...nie, ja na pewno nie dam się wyłyżeczkować!