O tym jak Pan Kogut w losowaniu pomógł i o Niecodzienniku, co niecodzienne rzeczy w sobie chowa

Moi drodzy, w niedzielę o 24:00 zerknęłam na bloga i zebrałam komentarze, które ukazały się pod urodzinowym postem. Wynik tego taki:

Musiałam poprosić o pomoc w losowaniu Pana Koguta, żeby nie było, że jakieś machlojki i kumoterstwo uprawiam:. Pan Kogut się zgodził i zanurkował dziobem w losach:

i wyciągnął....

Nie chciał na początku oddać, ale po pertraktacjach i lawendowych ciasteczkach w końcu mi oddał losa. A tam...

TADAAAM!!! Papryczko droga, gratuluję, zgłoś się do mnie na mail :) A Wam wszystkim dziękuję za obecność, komentowanie, czytanie i w ogóle, że chce Wam się tu wchodzić, czasem ślad zostawić (hmmm, mam wrażenie,że się powtarzam...).

Czytam biografię ks. Jana Twardowskiego. Czytam i nie chcę jej skończyć. Tak mi dobrze z tą książką. Ks. Jan był i nadal jest dla mnie bardzo ważną osobą. Autorytet? To za duże słowo. Ale na pewno jest to człowiek, który w prosty sposób przekonał mnie do wielu skomplikowanych rzeczy. Podziwiam Panią Magdę Grzebałkowską za determinację i jednocześnie dziękuję, że się nie poddała. Czytając "Księdza Paradoksa", mam wrażenie, że On jest obok, siedzi sobie cichutko i dziwi się, że o nim napisano książkę. Czytam i doczytuję, przypominam sobie wiersze, zaglądam do wywiadów, docieram do filmów dokumentalnych. A wczoraj sięgnęłam po "Niecodziennik" małą książeczkę, nietypową, w której ks. Jan umieścił różne anegdotki. Otwieram, a tam...Serce mi się ścisnęło. Znalazłam fotografię, na której stoję obok Ks. Jana. Wzruszyłam się. Miałam też od niego medalik z Matką Boską, ale podarowałam go przyjaciółce, by jej strzegł. Myślałam, ze już nie mam żadnej pamiątki po Księdzu, a tu ta fotografia! Wisi teraz w ramce nad biurkiem. Spoglądam sobie na Niego i mi się cieplej na duszy robi.