Poddaję się

No dobra, nie potrafię już tak dłużej udawać, że nic się nie dzieje. Obiecałam sobie, że będę unikać tematu, bo – jak to mówi popularne porzekadło – Czego oczy nie widzą, tego sercu nie żal. Ale jak tu oczy mają nie widzieć, skoro WSZĘDZIE się tym mówi? No nie da rady! Kocham moje miasto, ale w takich momentach chciałabym mieszkać w Krakowie. Targi Książki i do tego jeszcze festiwal im. Josepha Conrada.  I czemu mnie tam nie  ma?! No czemu?! Ano temu, że proza życia w poezję się nie zamieni i pracować trzeba, by mieć na kawałek chleba (ale mi się rymnęło). W zeszłym roku byłam na festiwalu. Rzuciłam wszystko. Wzięłam urlop i pojechałam. Bo bym sobie nie podarowała, gdybym nie pojechała. Udało mi się załatwić wejściówki na spotkanie z Szymborską. Powiedziałam sobie, że już nigdy może się nie nadarzyć taka okazja. Już i tak sobie w brodę pluję, że nie poszłam na spotkanie z Ryszardem Kapuścińskim, jak był w Wielkim Mieście. Ale przecież ja, studentka drugiego wówczas, roku polonistyki, nie mogłam opuścić zajęć. Ech, głupia byłam, ale z biegiem lat zmądrzałam i w zeszłym roku Szymborskiej nie podarowałam. I cóż to było za spotkanie. Wierszy czytanie. I na scenę wlazłam po wieczorku, bo ja fanka, bo ja zdjęcie z Panią W. chcę, a Pani W. mi w uroczy sposób powiedziała: Wie pani co, tyle już zdjęć sobie ze mną zrobiono, po czym odwróciła się i podreptała, skulona, drobniutka. A ja bez zdjęcia pozostałam. Ale autograf mam :).  

No i jak zwykle poszłam w dygresję, nic to, taką już mam dygresyjną osobowość, a chciałam o tym, że dziś na Targach spotkanie z mym najbliższym przyjacielem- Łukaszem Saturczakiem. Łukasz wydał swoją pierwszą powieść „Galicyjskość”. Wydał w Lampie i Iskrze Bożej u Dunina-Wąsowicza. Nie potrafię napisać recenzji tej książki, ponieważ za dużo rozmów było o niej z Łukaszem, nie potrafię się zdystansować, za dużo wątków „rozbroił” przede mną autor, choć przyznam szczerze, że jak na debiut, to jest to w miarę dobra powieść. I nawet postać Michała i takie rozwiązanie, jakie proponuje Łukasz, zaczynają do mnie przemawiać. Polecam Wam moi drodzy „Galicyjskość” A dziś kciuki mocno trzymałam ze mego Dzióba i teraz czekam z niecierpliwością na powrót jego i relację. A jak autor się  zgodzi to jakiś fragmencik „Galicyjskości” umieszczę na blogu.